Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quid enim? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Sed tamen intellego quid velit.

Disserendi artem nullam habuit. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Beatus sibi videtur esse moriens. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Ut pulsi recurrant? Idemne, quod iucunde?

Prioris generis est docilitas, memoria; Quis est tam dissimile homini. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Aliter autem vobis placet. Quo modo autem philosophus loquitur? An hoc usque quaque, aliter in vita? Nos vero, inquit ille; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Si longus, levis;

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. At eum nihili facit; Comprehensum, quod cognitum non habet? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Cui Tubuli nomen odio non est?

Equidem, sed audistine modo de Carneade? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Reguli reiciendam; Ratio quidem vestra sic cogit. A mene tu? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Dicimus aliquem hilare vivere; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Et nemo nimium beatus est; Suo genere perveniant ad extremum; Cur iustitia laudatur? Sed fac ista esse non inportuna; Quid iudicant sensus? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Sed tamen intellego quid velit. Facillimum id quidem est, inquam. Que Manilium, ab iisque M. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Quonam modo? Polycratem Samium felicem appellabant. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Tenent mordicus. Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Nos commodius agimus. Ut aliquid scire se gaudeant? At certe gravius. Sed quot homines, tot sententiae;

Qui convenit? Et quidem, inquit, vehementer errat; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Graece donan, Latine voluptatem vocant. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Cur iustitia laudatur? Illi enim inter se dissentiunt. Moriatur, inquit. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quae ista amicitia est?

Sed quid sentiat, non videtis. Simus igitur contenti his. Negare non possum. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quod cum dixissent, ille contra. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Audeo dicere, inquit. Quaerimus enim finem bonorum. Satis est ad hoc responsum. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Quare attende, quaeso. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Dicimus aliquem hilare vivere; Quae contraria sunt his, malane? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quis hoc dicit? Et nemo nimium beatus est; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Quis hoc dicit?

At multis malis affectus. Duo Reges: constructio interrete. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Primum quid tu dicis breve? Itaque his sapiens semper vacabit. Tum mihi Piso: Quid ergo? Praeclare hoc quidem.

Urgent tamen et nihil remittunt. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Inde igitur, inquit, ordiendum est. In schola desinis.

Age, inquies, ista parva sunt. Verum hoc idem saepe faciamus. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Certe non potest. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Ut aliquid scire se gaudeant? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Nulla erit controversia.

Frater et T. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Hunc vos beatum; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quae cum essent dicta, discessimus. Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. In schola desinis. Videsne quam sit magna dissensio? Non laboro, inquit, de nomine. Sed quod proximum fuit non vidit. Haeret in salebra.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Cui Tubuli nomen odio non est? Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Tanta vis admonitionis inest in locis; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Reguli reiciendam; Non laboro, inquit, de nomine.

Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Cur id non ita fit? Scrupulum, inquam, abeunti; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Istic sum, inquit. Minime vero, inquit ille, consentit. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Nihil enim hoc differt. Videsne quam sit magna dissensio?

Sint ista Graecorum; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Num quid tale Democritus? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.